Eén van de eerste blogs die ik schrijf en misschien al meteen één van de meest persoonlijke die ik ooit zal delen. Ik voel dat ik hem wil delen, voor iedereen die zich misschien wel gaat herkennen in hetgeen wat ik schrijf en zo een stukje taboe kan doorbreken. Graag vertel ik over de reden waarom ik zelf naar een therapeute ging en er eigenlijk zelf ook een wou worden op den duur.
Ik begin bij het begin, januari 2021, ondertussen 3.5 jaar geleden. De maand waarin ik contact opnam met een therapeute van uit de buurt. Hoewel dit misschien niet het begin was, maar iets waar ik al 4 jaar mee zat. Zo lang zat ik al vast in mijn hoofd en worstelde ik met onzekerheden en twijfels, die allemaal hun oorsprong hadden en samenliepen tot een groter geheel, hieronder vertel ik er meer over.
Ik keek rond op de website ‘vind een therapeut’ en zocht een therapeute waarbij ik een oke gevoel had op basis van wat er allemaal stond beschreven. Na nog een paar weken twijfelen stuurde ik uiteindelijk een mail. Hieronder deel ik het mailtje wat ik toen naar haar stuurde. Een mail met als onderwerp ‘Samenwonen/liefde/bindingsangst?/…’:
Beste,
Ik ben Amber Wuijts, 23 jarige diëtiste uit Bocholt. Ik zou graag een afspraak maken in jouw praktijk. Hieronder even wat achtergrond: De laatste weken/maanden denk ik veel na. Momenteel zit ik in een fase in mijn leven waarin ik soms niet weet waar ik heen wil. Ik blijf vaak aan het verleden denken, het eeuwige ‘wat als …’. Het is allemaal een beetje een samenloop van omstandigheden: Sinds kort ben ik mijn eigen diëtistenpraktijk opgestart. Dit gaat super, beter dan ik had durven dromen. Toch zijn er vaak dagen waarin ik mezelf in twijfel trek en denk dat het niet goed gaat (vergelijken met anderen op sociale media bijvoorbeeld).
Dat is eigenlijk nog het kleinste ding, waar ik me vaak zelf nog over kan zetten. Maar dan is er nog een tweede. Binnenkort (maart 2021) ga ik samenwonen met mijn vriend. We zijn nu ongeveer 2.5 jaar samen en gaan samen iets huren. We hebben er beide heel veel zin in, ons eigen ding doen, minder invloeden van thuis uit, … Terwijl het iets is waar ik heel erg naar uit kijk, is het ook iets waar ik héél veel over nadenk.
Een 4 tal jaar geleden, toen ik mijn huidige vriend nog niet kende, is er een stom voorval geweest met een andere jongen. Hoe stom ik het zelf ook vind klinken, het blijft door mijn hoofd gaan. Het is een tijdje beter geweest, maar nu alles dichtbij komt (samenwonen), gaat er opnieuw geen dag voorbij dat dit allemaal terugkomt. En ik wil er van af, ik wil er zo graag van af. Gewoon minder nadenken over ‘wat als…’ en gewoon genieten van wat ik nu wel heb en de onzekerheid loslaten.
Ik heb enkele jaren geleden, net na het voorval, nog op het punt gestaan om ergens hulp te zoeken. Toen zat ik er echt soms echt onderdoor. Maar ik bleef altijd tegen mezelf zeggen dat het maar stom liefdesverdriet was (wat het ook deels was) en heb uiteindelijk geen actie ondernomen. Daarna leerde ik mijn vriend dan kennen en ging alles weer wat beter. Nu rakelt het weer op, maar het is uiteindelijk nooit echt weggeweest. Je mag iets laten weten of je me hierbij kan helpen.
Alvast hartelijk dank!
Met vele vriendelijke groeten,
Amber Wuijts
Het was dus een samenloop van van alles: onzekerheid over mijn kunnen in mijn job, mijn relatie, mijn eigen gedachten, mezelf, …
Om het even te verduidelijken, dat ‘voorval’ wat ik beschreef, was eigenlijk gewoon een afwijzing die ik kreeg van iemand. Een ‘ik ben er nog niet klaar voor’. Uiteraard nadat ik helemaal weg was van die persoon en er wel zeker één keer iets was gebeurd. Eén keer. Eén date. Dat gaf me alleen nog meer het gevoel dat mijn gevoel niet terecht was. Dat het allemaal flauwekul was. Ga ik nu serieus naar een therapeute voor fucking liefdesverdriet?!
Ik minimaliseerde mijn gevoel compleet, vandaar dat het ook 4 jaar duurde voordat ik er iets mee deed. Vier jaar vol verdriet en worstelingen.
Waarvan de eerste 1.5 (voordat ik Tim leerde kennen) gepaard ging met mezelf in slaap wenen, kwaad zijn op mezelf omdat ik nog steeds verdriet had, wenen in de auto, kwaad zijn op mezelf omdat het zolang bleef duren, … Maar ook, doen alsof het leven oh zo fijn is, veel met andere dingen bezig zijn waaronder vooral werk, veel op stap gaan en zuipen (met meestal een emotionele crash later op de avond). Terwijl het vaak werd gezien als een grappige tijd (door vriendinnen, familie en ook door mezelf), voelde ik mij eigenlijk echt miserabel met momenten. Zoals hét verhaal van op oudejaarsavond, precies een jaar na datum dat het mis liep (yup, perfecte trigger). Dat ik in slaap viel op een toitoi toilet, pas wakker werd toen het feest gedaan was en ook nog een schoen was verloren was niet omdat ik dronk uit blijdschap voor het nieuwe jaar hoor ;). Zo zijn er nog wel wat verhaaltjes, die ik je zal besparen (begrijp me niet verkeerd, ik was geen alcoholist hé.)
En de andere 2.5 jaar (vanaf dat ik Tim leerde kennen) met veel ups en downs, twijfels over mijn eigen gevoel, emotionele buien wanneer niemand er bij was, kwaad zijn op mezelf dat ik er nog steeds mee zat, dat ik niet gewoon eens gelukkig kon zijn, … Dit was meer de periode van mezelf terugtrekken, totaal niet meer meegaan met vriendinnen, zelfs met periodes echt asociaal zijn.
Ondanks dat ik zo verliefd was geworden op Tim, want echt, hij is geweldig, bleef het precies een ding.
Ik zei nog tegen mijn allerbeste vriendin ‘Ik heb het gevoel dat ik hem ben aan het bedriegen, gewoon door mijn gedachten.’.
Er was altijd een stemmetje op mijn schouder, wat me constant herinnerde aan de pijn: ‘Wat als hij zo dadelijk langs mij staat aan het rode stoplicht?’, ‘Wat als ik hem straks op café tegen kom?’, ‘Wat als hij straks na al die jaren toch nog een bericht stuurt?’, ‘Wat als het met Tim niet écht is en ik het nodig heb om hierover te geraken?’, ‘Wat als ik Tim zo ga kwetsen als het dat is?’, …
Ik was moe en ik was het gewoon echt moe. Ik wou gewoon gelukkig zijn. Vandaaruit besloot ik dus om de mail te sturen.
Al snel kreeg ik een antwoord terug en ging ik langs voor een eerste gesprek. Ik weet nog exact hoe ik mij toen voelde. Zenuwachtig, telkens denkend ‘Is dit niet wat overdreven dat ik dit nu ga doen?’.
Vooraf had ik het aan niemand verteld. Tegen Tim had ik zelfs gezegd dat ik nog even naar het werk moest.
De auto parkeerde ik een beetje verderop, want stel je voor dat iemand mijn auto zag staan voor de praktijk van een therapeute, welke uitleg zou ik dan moeten geven? Met zwetende handen en letterlijk mijn hart in mijn keel belde ik aan. Naar een therapeute gaan, het was één groot taboe.
Het gesprek startte met ‘Welkom Amber, hoe is het om hier te zijn?’. Instant tranen, en veel. Nog voordat ze mijn geboortedatum en andere gegevens had kunnen vragen.
Hoe het was om daar te zijn? Ik maakte er een bevestiging van voor mezelf, ‘Zie je wel, ik ben gek in mijn hoofd.’, en er kwamen veel vragen ‘Ben ik dan ziek?’. Terwijl ik nu denk ‘Komaan, je was gewoon iemand die geen blijf wist met haar gevoel, zich vragen stelde over zichzelf, onzeker en op zoek was.’.
Dat leerde ik tijdens de sessies. Ik leerde hoe ik mezelf terug kan toelaten om gelukkig te zijn én te accepteren dat er een stukje van mij gebroken was geweest. Want uiteindelijk ging het niet om ‘gewoon liefdesverdriet’, maar om een gevoel van niet goed genoeg te zijn, een beschadiging in mijn eigen zelfvertrouwen.
Voor een lange tijd dacht ik dat er geen dag voorbij zou gaan zonder dat stemmetje op mijn schouder. Maar dat dagelijks werd wekelijks, dat wekelijks werd maandelijks. En nu? Zeven jaar later is het er eigenlijk bijna nooit meer. De dingen die mij toen het meeste triggerden, zoals mezelf zat drinken in het café waar ik werd afgewezen en dan helemaal emotioneel crashen op het toilet, voelen nu meer als throw back momenten. ‘Oh boy, wat heb ik hier afgezien.’ Om mezelf dan een denkbeeldige knuffel te geven om later op de avond in Tim zijn armen in slaap te vallen.
Heeft het bijgedragen tot de persoon die ik nu ben geworden? De aanhankelijke, soms heel kleffe vriendin? De die hard Taylor Swift fan die al de heartbreak songs luidkeels meezingt? Waarschijnlijk wel. Ben ik nog boos op mezelf, onderdruk en minimaliseer ik alles wat ik voel? Gelukkig niet meer.
Na enkele jaren sessies besloot ik dat ik zelf ook een therapeute wou worden. Omdat er zoveel mensen zijn die wel nog alles minimaliseren, worstelen met weinig zelfvertrouwen, eigenwaarde, hun relatie met anderen en vooral, hun relatie met zichzelf. Ik begon het ook anders te zien in de diëtistepraktijk, wat ik deed met drinken en op stap gaan, deden anderen met eten, maar daar bleef het vaak aan de oppervlakte. Dus ik schoolde mij bij, om niet enkel aan die oppervlakte te blijven, maar te spreken waar het echt over gaat.
Voor nu, voel ik even verder aan welke dingen uit mijn proces hierin ik nog verder wil delen in de komende blogs. Hoe ik mezelf verloor en terug wou vinden, hoe ik naar de dingen ben gaan kijken, wat me dan net heeft geholpen om te zijn waar ik nu ben, hoe die sessies dan verliepen, … Want er kwam veel naar boven tijdens deze sessies, waar die ‘heart break’ en dat weinig zelfvertrouwen nog allemaal over ging. Ik heb mezelf leren kennen, leren zien, leren vertrouwen, maar dat ging alles behalve van een leien dakje.
Wat ik voor nu nog wil vertellen: vertel jezelf alsjeblieft niet dat het maar ‘gewoon liefdesverdriet’ is, maar neem jezelf en je gevoel serieus, er zit zoveel meer onder. Zodat jij er ook geen 4 jaar mee moet zitten voordat het gewoonweg al eens bestaansrecht krijgt.
Veel liefs, Amber