Het leven als volwassen persoon. Het is hard en moeilijk, of dat is toch wat mijn hoofd mij vaak vertelt. En om dat te geloven, tja, dat maakt het leven best hard en moeilijk.
Als ik zo rondom mij kijk, en luister naar de mensen die ik zie in de praktijk lijk ik niet de enige te zijn die overtuigingen heeft zoals deze. Het leven is hard, het leven is moeilijk, je moet het leven serieus nemen anders kom je zeker nergens, … Maar deze overtuigingen waren er misschien niet altijd, als je gaat terugkijken naar je jongere jaren. Die kinder- of tienerjaren, die er nog helemaal anders uit zagen, waarin je misschien zelfs een hele andere persoon was. Een persoon die:
- het leven helemaal nog niet zo serieus nam,
- die losser was,
- het leven romantiseerde,
- meer fun maakte,
- meer lachte,
- gewoon rustte als ze daar zin in had,
- eens lekker niks deed zonder schuldgevoel,
- zich weinig aantrok over hoe ze eruit zag of wat ze deed,
- zacht was en emotioneel mocht zijn als er iets tegenviel,
- …
En dat lijstje uitte zich in de meest grappige en leuke momenten van mijn leven. Een heel lijstje met allemaal dingen die zo zalig voelden, energie gaven, de ‘spark’ erin hielden,… Waar is die persoon soms heen, vraag ik me wel eens af.
Al lijkt het me heel normaal dat dat lijstje een beetje verdwijnt, of niet iedere dag ten volle aanwezig is in het leven van een volwassene. Want laten we eerlijk zijn, het volwassen leven is niet te vergelijken met het leven als kind. En misschien hoeft dat ook helemaal niet, want alle periodes in je leven hebben zijn charmes. Maar het lijkt soms alsof heel dit lijstje volledig weg is, opgeslokt wordt door al de andere dingen, die bij dat harde en moeilijke volwassen leven horen. Je job, het huishouden, zorgen voor anderen, … Het wordt soms bedolven onder onze nieuwe kijk op de wereld. ‘Niet te veel fun hebben, je moet morgen weer werken.’, ‘Niet te uitbundig zijn, want het kan zo weer tegenvallen.’, ‘Stop maar met dat romantiseren en begin maar eens iets te doen.’, ‘Ja oke dat kan wel erg zijn, maar het leven gaat door he.’, ‘Ik kan nu toch niet rusten als mijn partner nog aan het werk is.’, …
Het kind in ons wordt soms zelfs bijna begraven. Heel subtiel, ieder jaar, of bij iedere gebeurtenis of uitspraak die de overtuiging over het leven bevestigt, weer een schep zand erop, tot er geen licht meer aan kan en we vergeten dat het er wel nog ergens zit. Snakkend naar meer licht en lucht, ruimte om er af en toe ook nog eens te mogen zijn.
Dat begraven lijstje, wat kost het ons allemaal, om er nauwelijks nog dingen uit te zijn of doen? Je rust, je vrijheid om jezelf te zijn, je zelfvertrouwen, je energie, verbinding met andere mensen, je eigen noden serieus mogen nemen, … En hoe is dat dan om bij stil te staan?
Hoe zou het zijn als je het lijstje terug zou mogen opgraven? Schepje per schepje er terug wat meer licht aan zou mogen laten komen? Om terug wat meer dingen te mogen zijn of doen vanop dat lijstje? Want ik geloof er echt in dat dat kan, en zelfs heel belangrijk, for our own sake of peace and health.
En dat het leven én én kan zijn; het volwassen leven leiden, de dingen doen die we denken te moeten doen én terug meer de dingen doen die we misschien ergens wel missen in onszelf. En je hoeft daarvoor niet je job op te zeggen en op het platteland gaan wonen en niks meer doen wat je niet graag doet, nee hoor, dat kan in super kleine dingen zitten. Kleine dingen die jou terug dat gevoel geven.
Voor mezelf zijn dat dingen zoals de natuur ingaan en wat rondslenteren (dus niet om persé die 5 km in de benen te hebben), bloemen plukken, creatief bezig zijn, fun mogen maken, onnozel mogen doen, zingen zonder dat het mooi moet zijn, … Wat zou dat voor jou zijn, welke dingen van mini-you mis jij ooit en zou je terug wat meer willen doen?
Het maakt mijn leven in ieder geval zachter en makkelijker. En hoe meer ik dat kan ervaren, hoe meer mijn hoofd ook dat gaat geloven. En ja, soms is het leven nog hard en moeilijk, maar vaak is het ook zacht en makkelijk, als ik de mooie dingen toelaat om te zien en te zijn.
*Side note: aan iedereen die helemaal geen fijne, leuke, zachte, energiegevende dingen heeft mogen ervaren in zijn/haar jeugd en misschien nooit een funlijstje heeft mogen hebben: ik zie jullie.